ជំពូកទី២
ការស៊ើបអង្កេត និងការសើចចំអក
ហាក់ដូចជាមានអាថ៍កំបាំងឧបាយកលអ្វីម្យ៉ាង ដែលធ្វើឱ្យបងប្អូនប្រុសស្រីទាំងពីរចង់ស្វែងរកជុំវិញផ្ទះរបស់ពួកគេ រហូតដល់ភ្លេចបាយ ភ្លេចទឹក។ Louis អេះក្បាលដូចមុន ប្រកបដោយការជញ្ជឹងគិត។
«ឯងយល់យ៉ាងម៉េច បើយើងយកវាទៅបង្ហាញម៉ែ ពេលគាត់ត្រឡប់មកវិញនៅចុងសប្ដាហ៍?»
«ចាំបួនថ្ងៃទៀត? (Mathilde ធ្លោយមាត់) វាយូរពេកហើយ។ បើយើងយកទៅឱ្យលោកសាស្ត្រចារ្យ Savant មិនល្អហ្អេះ? ប្រហែលគាត់អាចណែនាំប្រាប់យើងបាន។»
«គំនិតល្អ! (Louis ឆ្លើយ) តោះអ៊ីចឹងយកផ្កាយទៅបង្ហាញគាត់ទៅ។»
បន្តិចក្រោយមក ពួកគេចុចកណ្ដឹងទ្វារផ្ទះរបស់លោកសាស្ត្រាចារ្យ Savant បុរសចំណាស់ចេញមកទទួលរាក់ទាក់ពួកគេ ដោយស្លៀកពាក់ខោអាវគេងយប់ ហើយពាក់វ៉ែនតាលើខ្ទង់ច្រមុះ ព្រមទាំងមានកាសែតក្នុងដៃផង។
«លោកសាស្ត្រាចារ្យ! មើលនេះ! (Mathilde និយាយព្រមជាមួយគ្នានោះ នាងយកផ្កាយបង្ហាញនៅមុខកាសែតគាត់) របស់នេះបាន ធ្លាក់លើផ្ទះពួកយើងព្រឹកមិញ!»
«លោកជឿទេថាវាជាផ្កាយ?»Louis សួរ។
«តែ… មិនមែនទេ…(លោកសាស្ត្រាចារ្យ Savant ឆ្លើយតបសម្ដីដោយសំឡេងញ័រៗ) មិនមែនជាផ្កាយទេ! វាមិនមានពន្លឺផងហ្នឹង! បើវាជារបស់ធ្លាក់ពីលើមេឃមក ប្រាកដជាសត្វស្លាបហើយ!»
បុរសចំណាស់និយាយដោយមើលទៅវត្ថុនោះ ហើយអើតមើលទៅលើផ្ទៃមេឃផង។ Louis ខ្សឹបដាក់ត្រចៀក Mathilde ថា៖
«ឯងជឿថាលោកសាស្ត្រាចារ្យ Savant ឆ្កួតហើយ!»
«ឬគាត់កំពុងចំអកឱ្យយើងទេដឹង!»
«តោះយើងទៅរកលោកគ្រូគង្វាលវិញ!»
មិនយូរប៉ុន្មាន ក្មេងទាំងពីរបោះបង់សាស្ត្រាចារ្យSavantចោល។ ពួកគេនាំគ្នាតម្រង់ទៅកណ្ដាលភូមិ ត្រង់វិហារកាតូលិក។
លោកគ្រូបង្រៀនគម្ពីរស្រែកទទួលដោយអារម្មណ៍អណ្តែតរំភើយ ហោះហើរទៅឆ្ងាយ ដោយសារគាត់ទើបតែស្រស់ស្រូបអាហារថ្ងៃត្រង់ដ៏ឆ្ងាញ់ពិសាយ៉ាងចំអែតណែនពោះ។
ជាថ្មីម្តងទៀត ក្មេងទាំងពីរបង្ហាញផ្កាយទៅគាត់។
«មិនមែនផ្កាយទេ! (គាត់ឆ្លើយដោយសំឡេងគួរឲ្យសង្កៀរត្រចៀក) មិនមែនផ្កាយទេ វាអត់ភ្លឺផង! ប្រសិនបើរបស់នេះ ធ្លាក់ពីលើកមេឃមែននោះ គឺទេវតាហើយ!»
លោកគ្រូគង្វាលចំណាស់មើលមេឃដោយភ្នែកនឹងស្នើ។ Mathilde និង Louis ចាកចេញឆ្ងាយពីគាត់។
«លោកគ្រូគង្វាលស្ទើរឆ្គួតលីលាហើយ!» Mathilde ជេរប្រទេចដោយខឹងច្រឡោត។
«ឬគាត់គ្រាន់តែសើចចំអកឲ្យពួកយើងទេ!»
«តោះទៅរកប៉ូលិសវិញ។»
ក្មេងទាំងពីរដើរកាត់ពេញភូមិ ដើម្បីទៅដល់ប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិស។
******
«ទេមិនទេ! (លោកប៉ូលិសប្រចាំការម្នាក់និយាយដោយត្រួតពិនិត្យផ្ទៀងមើលរបស់ពណ៌ត្នោត ដែលMathilde កាន់ចុងច្រមុះវា) មិនមែនផ្កាយទេ វាអត់ភ្លឺផង! ប្រសិនបើរបស់នេះធ្លាក់ពីលើមេឃ គឺជាយន្តហោះហើយ!»
«លោកប៉ូលិសនេះចំអកឲ្យយើងទៀតហើយ!» Louis ខ្សឹបដាក់ត្រចៀកMathilde។
ដោយសារតែគាត់មានហេតុផល បុរសនោះក៏សើចយ៉ាងគឹកកងរំពងឡើង។
«ខ្ញុំជឿ! ខ្ញុំច្បាស់ជាយល់ច្រឡំហើយមើលទៅ (Louis សារភាពទទួលយល់ព្រមដោយឱនក្បាលចុះ) អ្នករាល់គ្នាចំអកឲ្យយើងគ្រប់គ្នា វាមិនអាចជាផ្កាយបានទេ។»
«ខ្ញុំបានប្រាប់ឯងច្បាស់ហើយ! (Mathildeបញ្ជាក់) ប៉ុន្តែយើងនៅមិនទាន់ដឹងស្អីឲ្យប្រាកដទេ ចំពោះវត្ថុនោះ!»
ពួកគេត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយដាក់វត្ថុនោះក្នុងដៃ ទាំងទឹកមុខប្រកបដោយទុក្ខព្រួយ។
********
សូមរង់ចាំអានជំពូកទី៣បន្តទៀតក្នុងពេលដ៏ខ្លីនេះ!
